چون رویایی گذرا
چون ابری سبک
چون مخملی نرم
در بر می‌گیری.
هستی‌ات روشنی‌ست،
مستی و قشنگی،
با سماجتی شیرین
از پا نمی‌نشینی.
در پیچ و خم راه‌ها
می‌رقصی،
می‌گریی،
و با لبخندت
بر تاریکی می‌تابی.
ایستاده‌ای—
کمی خمیده،
اما استوار،
بر تپه‌ای شنی.
و هاله‌ی حضورت
اعتمادی‌ست به ثبات؛
خورشید همیشه درخشان،
شهرزاد.
No comments:
Post a Comment