یکسری مسائل وجود دارند که تصورشون شاید ناممکن باشه. شاید کسی نتونه تصور کنه زندگی بدون اکسیژن چطوری می تونه باشه. ولی باید دید وقتی کسی رو ببینیم که بدون تجهیزات بدون اکسیژن داره به زندگی ادامه می ده چجور واکنش ذهنی خواهیم داشت. انکار؟ توجیه؟ توضیح؟
بعضی (با تخفیف) از پدیده ها، فرضیه ها و توضیح ها هم به همین شکل هستند و شاید عدم پذیرششون برمی گرده به یک سری ساختارهای ناممکنی که تو ذهن ما تبیین شده ان.
می شه به سادگی و راحتی در مقابل پدیده ی واقعی همچون موضعی اتخاذ کرد. در صورت مشاهده ی یک واقعیت ماتریال، یک توضیح بدون نقص (در لحظه و نقطه) و یک فرضیه ی نقض نشده تنها تسلیم شد و لبخندی زد و جبر محتوم رو پذیرفت...
