اوقات نادری وجود دارند که حس می کنم احمقم
حماقت ذاتی کم نظیری که به موجبش تمام پدیده ها به شدت ساده به نظرم می رسند
در حالی که نیستند
و من تنهار در همین اوقات اندک قادرم از نشانه هایی این پیچیئگی عظیم رو حدس بزنم
و غمگین تر اینکه این واقعیت که تقریبا همه آگاه به این پیچیدگی هستند مثل یک خرس وحشی بهم حمله ور می شه
و من به حدت تو زاویه ای فرو می رم و کوچیک به نظر میام
درحالی که کماکان قیافه ی حق به جانب به خودم گرفتم
it’s 2:49 in the morning and it’s unusual, desperate and probably sad.
but it’s inevitably true.
that’s because it exists.
and the existence is necessarily definite.
where it’s the definition of it which makes it inevitable.
well, the inevitable is the truth, or at least, the reality.
However, it’s the quality of this inevitable existence that imposes the definition of the human condition each moment.
…
flap…
philosophizing about it didn’t wear it’s desolation away.
alright…
it’s a confession already:
I was dreaming of my childhood.
and it was such a delightful vision.
so delightful and joyous…
